Για ρίξτε μια ματιά σε ένα ενδιαφέρον κειμενάκι που μας ήρθε...
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Το στολίδι, ο πνεύμονας και η κοινωνική «καρδιά» της πόλης – το Παυσίλυπο – παραμένει ερμητικά κλειστό και κανείς δεν γνωρίζει πότε και πως θα ξαναλειτουργήσει. Ο χρόνος που περνάει απαξιώνει το ρόλο του και η λήθη ανοίγει την όρεξη για αλλότρια κερδοσκοπικά σχέδια. Αλλά για το Παυσίλυπο έχουν ήδη γραφτεί πολλά και με τα περισσότερα από αυτά συμφωνώ απόλυτα. Τούτο το καλοκαίρι όμως τι κάνουμε; θα το βγάλουμε από την ζωή μας ή θα επιχειρήσουμε, έστω και συμβολικά, να το εντάξουμε στην λειτουργία της πόλης και των ανθρώπων της – ιδιαίτερα των νέων, των ηλικιωμένων, των νέων γονιών και κυρίως των παιδιών.
ΤΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
Το ΑΝΤΑΡΣΥΑ έστησε στο Παυσίλυπο μια εκδήλωση με νεολαιίστικο περιεχόμενο την οποία παρακολούθησε αρκετά μεγάλος αριθμός νέων της πόλης και στην οποία συμμετείχαν νεανικά συγκροτήματα της πόλης. Η ιδέα ήταν πετυχημένη, ίσως ακολουθήσουν και άλλες από άλλα Πολιτικά - Κοινωνικά σχήματα (π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ θα διοργανώσει εντός του χώρου εκδήλωση για την οικολογία)
Οι τοπικοί φορείς διοργανώνουν με επιτυχία εδώ και χρόνια την Οικολογική γιορτή.
Οι πολιτικές νεολαίες (π.χ. ΚΝΕ, νεολαία του ΣΥΝ) διοργάνωσαν επιτυχημένα φεστιβάλ στον χώρο
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ
Αντίστοιχα σε άλλες πόλεις της Ευρώπης έχουμε το φαινόμενο των αυτοδιαχειριζόμενων ανοικτών πάρκων που ολοένα και επεκτείνεται ως θεσμός (π.χ. Βαρκελώνη, Εξάρχεια – Αθήνα κλπ) ή των αυτοδιαχειριζόμενων πολιτιστικών χώρων (π.χ. Βερολίνο).
Η ΙΔΕΑ
Μέχρι την οριστική επίλυση των προβλημάτων του Παυσίλυπου, με όρους Δημοσίου Συμφέροντος, προτείνεται αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές η ενεργοποίηση πολιτών – Συλλόγων - Φορέων με στόχο την επαναλειτουργία του χώρου με όρους πολιτιστικής – καθημερινής συνεύρεσης. Μπορούμε να δώσουμε στο Παυσίλυπο την χαμένη του τιμή με εκθέσεις φωτογραφιών, με μουσικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, με προβολές ταινιών, με συζητήσεις και κυρίως με την πλούσια καθημερινή μας συναναστροφή. Άλλωστε μπορεί αυτή η «προσωρινή» λύση να είναι και η οριστική «Εναλλακτική Πρόταση» για το Παυσίλυπο.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
- Το Παυσίλυπο πρότυπο ανακύκλωσης και αυτοδιαχείρισης των «σκουπιδιών» του μέσω της τοποθέτησης ειδικών κάδων για διαχωρισμό σκουπιδιών (για την δημιουργία στάσεων – συμπεριφορών) και για ανακύκλωση οργανικών που το ίδιο το παυσίλυπο παράγει (για την δημιουργία νέων συμπεριφορών λειτουργώντας ως παράδειγμα - εργαστήριο για τους πολίτες).
- Το Παυσίλυπο ως ασφαλής χώρος για παιδιά με την πλήρη και οριστική αναχαίτιση των ενεργοβόρων και επικίνδυνων οχημάτων (διέλευση οχημάτων Δημόσια – Δημοτικής χρήσης μόνο 6- 8 π.μ.) με την ενεργοποίηση εθελοντών «τροχονόμων πάρκου» στα πρότυπα των σχολικών τροχονόμων και με στόχο την ενημέρωση των πολιτών που λειτουργούν με απερισκεψία διασχίζοντας εποχούμενοι το Παυσίλυπο.
- Το Παυσίλυπο ως χώρος συνεύρεσης και καθημερινής αναψυχής με την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων στο χώρο όπου υπήρχαν μέχρι σήμερα. Η λειτουργία των καθισμάτων θα τελείται στη λογική του «πικνίκ» και η μόνη απαίτηση θα είναι ο αυτοκαθαρισμός, ο διαχωρισμός των σκουπιδιών και ο εξωραϊσμός του χώρου.
- Το Παυσίλυπο ως χώρος Πολιτισμού και διάδοσης ιδεών μέσα από την διοργάνωση εκδηλώσεων χωρίς κέρδος (όπου τυπικά την άδεια μπορεί να χορηγεί ο Δήμος - ΔΗΚΕΚ), συζητήσεων, προβολών και αυτοσχέδιων δρώμενων από ομάδες – πρωτοβουλίας (π.χ. παντομίμα, θέατρο δρόμου, θέατρο σκιών κλπ).
- Το Παυσίλυπο ως πρότυπο πάρκο για παιδιά με την ενεργοποίηση εθελοντών και εθελοντικών οργανώσεων για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών σε αντικείμενα όπως προστασία του περιβάλλοντος, ζωγραφική, συντήρηση – επισκευή ποδηλάτου, πρώτες βοήθειες σε υπαίθριες πρόχειρες κατασκευές (π.χ. πάγκους εργασίας) και με σταθερή καθημερινή ημερήσια λειτουργία (π.χ. 6 – 8 μ.μ.).
- Το Παυσίλυπο του Τουρισμού μέσω της έντυπης και ηλεκτρονικής ενημέρωσης των επισκεπτών για την πόλη και το νομό (από ένα καλαίσθητο κιόσκι) και μέσω της ένταξης σε δραστηριότητες που θα επεκτείνονται στο σύνολο της πόλης και των υποδομών της (π.χ. πολιτιστική ξενάγηση με ποδήλατο, έντυπη πρόταση για περίπατο που θα συνδυάζει την αγορά, τις πλατείες και τα μουσεία της πόλης).
ΤΟ «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ: Τα Πάρκα για τους Πολίτες και όχι για τα Κέρδη»
Η λειτουργία του Παυσίλυπου ως τέτοια – όπως περιγράφεται – μπορεί να αποτελέσει ένα ολοκληρωμένο παράδειγμα (που περιλαμβάνει την ιδέα, τον τρόπο δημιουργίας, την μέθοδο διαχείρισης, την επίλυση δυσκολιών, τον τρόπο οργάνωσης, την λήψη αποφάσεων, και την καθημερινή λειτουργία) που θα εγγυάται την συνέχισή του και γιατί όχι την επέκτασή του και σε άλλες περιοχές της πόλης.
Ραντεβού αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές…..και όσοι πιστοί προσέλθετε….
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ: να κάνουμε το Πρόβλημα Πλεονέκτημα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μάθαμε ότι ετοιμάζονται να ανοίξουν το Παυσίλυπο πριν τις ευρωεκλογές, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν διαφωνίες στην ομάδα της πλειοψηφίας του δήμου Καρδίτσας καθώς και παραιτήσεις από τη σύνθεση της Επιχείρησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε η επιχείρηση δεν περνάει από κανενός τύπου έλεγχο νομιμότητας π.χ Περιφερειακή Διοίκηση ή άλλο επίσημο φορέα. Οπότε κρατήστε δυνάμεις και έχετε όρεξη για σχόλια
KAMMIA KALYTERH MALAKIA DEN SKEFTHKATE?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ευχάριστο ότι κάποιος κόσμος αρχίζει να παίρνει ΄΄φωτιά΄΄ και με το ζήτημα του ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΥ και γενικά άλλων δημόσιων χώρων…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκοπός της τοπικής ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Ας , ακριβώς αυτός ήταν ,να ενεργοποιήσουμε τέτοια αντανακλαστικά και στους πολίτες της Καρδίτσας και σε διάφορες συλλογικότητες πολιτικές ,δημοτικές ,πολιτιστικές ,…κλπ. Ο δρόμος προς την εκδήλωσή μας, μας έφερε μπροστά σε πρωτόγνωρα πράγματα…σε ότι έχει να κάνει με την ελεύθερη δημιουργία και έκφραση και που αυτή μπορεί να πραγματώνεται και αν καθόλου πραγματώνεται!!!!! Επειδή όλα είναι δρόμος και ΄΄συνέχεια΄΄ , με τις δυνάμεις που έχουμε κι εμείς θα φροντίσουμε αυτή η ΑΝΑΓΚΗ να πάρει τον δρόμο της….
Θάθελα όμως να γράψω σε σχέση με το δημοσιευμένο κείμενο-πρόταση κάποια πράγματα ,τα οποία σαφώς δεν πρέπει να ληφθούν σαν προαπαίτηση για τη ΄΄συνέχεια΄΄ αλλά ας ληφθούν σαν προβληματισμοί-προτάσεις.
Μαζί με ένα περιεχόμενο σαν το παραπάνω πρέπει να διαμορφωθούν και αντίστοιχες μορφές οργάνωσης των αγώνων .Γιατί τίποτα δεν χαρίζεται όλα είναι ζήτημα συσχετισμών και ταξικής πάλης. Μπορεί κάποιος να βγάζει καντήλες άμα διαβάζει τέτοια …περί ταξικότητας…αλλά ας μας εξηγήσει πως έγινε η κατάληψη των ελεύθερων δημόσιων χώρων από τις δυνάμεις του αχαλίνωτου κέρδους ?
Απαιτείται η ανάπτυξη αγώνων ανεξάρτητων από το κράτος και τους αστικούς θεσμούς, αγώνων με αντιδιαχειριστική λογική. Πρέπει να ενισχυθεί η λογική ανεξάρτητων επιτροπών αγώνα και λαϊκών συνελεύσεων. Στόχος είναι να μπορούν οι ίδιοι οι κάτοικοι να διαχειρίζονται τους αγώνες, να αποφασίζουν για τις μορφές και την εξέλιξη τους.
Χρειάζεται να διαμορφωθεί ένα ανεξάρτητο δίκτυο συλλογικών αγωνιστικών μορφωμάτων, ένα δίκτυο επιτροπών αγώνα, πρωτοβουλιών κατοίκων, λαϊκών συνελεύσεων που θα μπορεί να συνενώνει τα επιμέρους μέτωπα σε ένα ανώτερο επίπεδο. Να είναι πραγματικά ανεξάρτητο από την κυρίαρχη πολιτική και άρα να μπορεί να ξεχωρίσει τους αντιπάλους και να μην δημιουργεί ψευδαισθήσεις και απογοητεύσεις για το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, της ΕΕ ή τμημάτων του κεφαλαίου. Να λειτουργεί με οριζόντια δικτύωση, να είναι δίκτυο συλλογικοτήτων και όχι παραγόντων, να είναι δίκτυο των συλλογικών μορφών οργάνωσης των αγωνιζόμενων κατοίκων και εργαζομένων.
Πρέπει να συμβάλουμε στη διαμόρφωση νέων πολιτιστικών και αξιακών εννοιών, νέων μορφών πρωτογενούς συλλογικότητας.
ΜΠΕΜΠΕΣ ΠΑΥΛΟΣ (ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπορία
Άραγε από που αλιεύτηκε η έκφραση "περί οίκο - καπιταλιστικών θέσεων τύπου Αλ Γκορ" για τον Αλέκο(όπως υποτιμητικά και άδικα αναφέρεται)
Προοίμιο
Σας παραθέτω κείμενο από τον δημόσιο Συνεδριακό διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ, και στη συνέχεια εάν το επιθυμείται διαβάστε τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (www.syriza.gr). Ευελπιστούμε σε έναν ουσιαστικό διάλογο στο πλαίσιο της Αριστεράς χωρίς ανώφελους χαρακτηρισμούς.
Κείμενο
H χρηματοπιστωτική κρίση συνδέεται οργανικά με τη διατροφική, την ενεργειακή και την περιβαλλοντική κρίση, που εκτυλίσσεται ταυτόχρονα. Πίσω της βρίσκεται η ίδια καταστροφική δυναμική του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς και οι συναρτημένες με αυτήν πολιτικές επιλογές των (υπερ)κρατικών εκπροσώπων των αστικών τάξεων.
Η διατροφική κρίση πηγάζει από την εκτεταμένη τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθεια ολοκληρωτικού ελέγχου της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων από τις πολυεθνικές εταιρίες, τα καπιταλιστικά κράτη του κέντρου και τους θεσμικούς παράγοντες του ιμπεριαλισμού (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΠΤ) με κύριο στόχο, μεταξύ άλλων, τον χειρισμό του ύψους της αξίας της εργασιακής δύναμης σε πλανητικό επίπεδο και κατακλυσμιαίες επιπτώσεις στη διατροφική επάρκεια δισεκατομμυρίων ανθρώπων στην περιφέρεια του συστήματος.
Η ενεργειακή κρίση συνδέεται ισχυρά με την ανάγκη της καπιταλιστικής συσσώρευσης να στηρίζεται σε όσο το δυνατό φθηνότερες πρώτες ύλες μαζί με τη δεσμευτική –συστημική- απαίτηση του σημερινού καπιταλισμού της «αρπαγής», που εμφανίζει χαρακτηριστικά της αρχικής «άγριας» φάσης πρωταρχικής συσσώρευσης, να εξαντλεί όλες τις ενεργές δυνατότητες που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των μεγάλων πετρελαϊκών εταιριών.
Η περιβαλλοντική κρίση είναι άμεσο απότοκο της δίψας για κέρδος που έχει μετατρέψει εδώ και καιρό το καπιταλιστικό σύστημα σε ύβρι πλανητικών διαστάσεων και απειλεί να δώσει άδοξο τέλος στο ανθρώπινο –και όχι μόνο- είδος. Ακόμη και οικονομικά αποτιμημένο το κόστος της οικολογικής καταστροφής δείχνει πόσο αναποτελεσματικός είναι ο καπιταλισμός και η «αγορά» σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση στοιχειωδών αναγκών –κοινωνικών και ατομικών.
Η ιδέα που επανέρχεται περί της αποτελεσματικότητας του κεϋνσιανισμού στην αντιμετώπιση της κρίσης είναι τελείως ανακριβής. Η κρίση του ’29 δεν ξεπεράστηκε με την άσκηση κεϋνσιανής πολιτικής –η ολοκληρωτική καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε τη «λύση». Η διεύρυνση του «πολεμικού κεϋνσιανισμού», που ακολουθήθηκε από τον Ρήγκαν και το νεότερο Μπους, δεν είναι καθόλου απίθανο να ενισχυθεί σε μια περίοδο που, ούτως ή άλλως, συμβαίνουν οι μεγαλύτερες κρατικές παρεμβάσεις στην ιστορία του καπιταλισμού. Λύση στη μακρά κάμψη του συστήματος δεν θα αποτελέσουν, ωστόσο. Εκτός και αν ο μαζικός πόλεμος γίνει ενεργός πραγματικότητα.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ριζοσπαστική Αριστερά δεν έχει λόγους να αναζητεί σχέδια «διεξόδου από την κρίση». Η δική της υποχρέωση είναι η εκπροσώπηση των κατώτερων τάξεων: στη μεγάλη μάχη που δίνεται για την κατανομή του κόστους της κρίσης πρέπει να εξασφαλίσει τα καλύτερα αποτελέσματα για τις κοινωνικές κατηγορίες, των οποίων αποτελεί τμήμα. Το κριτήριο της Αριστεράς είναι η ικανοποίηση των αναγκών του συνόλου των ανθρώπων και, μ’ αυτήν την έννοια, στο μέτρο που αξιοποιεί αυτό το κριτήριο στην πολιτική της παρέμβαση, είναι μέτοχος του κομμουνισμού, αυτού του μεγάλου «κινήματος που καταργεί ήδη από σήμερα την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».
Ως ριζοσπαστική Αριστερά επιδιώκουμε μια ριζική αναδιανομή του εισοδήματος στηριγμένη καταρχήν σε μεγάλη αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης της αστικής τάξης. Σήμερα, ακριβώς στις συνθήκες της κρίσης, αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα ως εθνικά ή «καθολικά» -η «ζήτηση» που μας απασχολεί είναι αυτή των λαϊκών τάξεων. Αυτή στοχεύουμε να ενισχύσουμε σε βάρος εκείνης των επιχειρηματιών.
Υποστηρίζουμε μια σημαντική αύξηση των μισθών και των συντάξεων. Αν η γερμανική Αριστερά θεωρεί ως ελάχιστη επιδιωκόμενη την αύξηση του 8%, οι συνθήκες στην Ελλάδα επιβάλλουν διψήφιες αυξήσεις κλιμακούμενες υπέρ των χαμηλότερων εισοδημάτων και των επιδομάτων ανεργίας. Στα τελευταία θα πρέπει, όπως ήδη προτείνει ο ΣΥΝ, να δοθούν με τη μία διορθωτικά ποσά βάσης της τάξης των 200 ευρώ.
Απαιτούμε μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο τομέα, στους κλάδους των κοινωνικών υπηρεσιών. Οι δαπάνες για πρόσληψη νέου προσωπικού είναι, όπως και η κεϋνσιανή θεωρία αποδέχεται, αυτές με τα μεγαλύτερα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για το σύνολο της οικονομίας. Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, είναι τέτοιες οι ελλείψεις στις κυριότερες κοινωνικές υπηρεσίες στην Ελλάδα, που θα αποτελούσε, ούτως ή άλλως, αυτόνομο στόχο. Κανένα «επιχείρημα» περί των δυσκολιών της κατάστασης, που δεν επιτρέπει «υπερβάσεις», δεν είναι αποδεκτό.
Ζητούμε ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων -της τάξης των 7 δισ. τουλάχιστον- για την κατασκευή παιδικών σταθμών, σχολείων πανεπιστημίων, νοσοκομείων. Ένα αντίστοιχο ποσό απαιτείται για την ενίσχυση και βελτίωση βασικών υποδομών –σπίτια, δρόμοι, αποχέτευση κ.ο.κ.. Είναι χαρακτηριστικό πως τα ποσά αυτά αθροισμένα παραμένουν πολύ μικρότερα από τα 28 δισ. που βρέθηκαν με τη μία όταν απαιτήθηκαν για πιθανή διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών. Αφού υπάρχει η δυνατότητα για τη διάθεση τέτοιων ποσών γιατί να μην δοθούν για περιβαλλοντική αποκατάσταση, ανακαίνιση υποβαθμισμένων συνοικιών, για την ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών ενέργειας, να ενισχυθεί η δυνατότητα των μικρών δανειοληπτών να πληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια σώζοντας τα σπίτια τους. Για τη χρηματοδότησή τους, άλλωστε, υπάρχει μια άμεσα διαθέσιμη επιπλέον δυνατότητα, που είναι η δραστική μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών.
Προτείνουμε την πλήρη εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος λόγω του ειδικού ρόλου του στη λειτουργία της οικονομίας. Οι μερικές κρατικοποιήσεις οδηγούν σε κοινωνικοποίηση των ζημιών, ενώ τα κέρδη παραμένουν στους ιδιώτες καπιταλιστές. Η εθνικοποίηση, συνεπώς, πρέπει να περιλαμβάνει το σύνολο των ιδρυμάτων, ζημιογόνων, αλλά και κερδοφόρων. Εθνικοποίηση, βέβαια, που δεν προδιαγράφει έναν «καλύτερο» κρατικό καπιταλισμό στην θέση του ιδιωτικού, αλλά που λειτουργεί υπό συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Ας το επαναλάβουμε: όλα τα προηγούμενα δεν είναι μέτρα «επίλυσης της κρίσης». Δεν είναι δική μας δουλειά να προτείνουμε κάτι τέτοιο. Πρόκειται για παρεμβάσεις στην ταξική πάλη προς όφελος των κατώτερων στρωμάτων. Όπως, μέσα στην έξαψη των ημερών, δήλωσε ο ιδεότυπος του σύγχρονου καπιταλιστή, ο Γουώρεν Μπάφετ, «η ταξική πάλη υπάρχει και είναι η δική μου τάξη που κερδίζει». Δουλειά μας είναι να γίνει το αντίθετο ακριβώς: να είναι η δική μας τάξη που κερδίζει.