20 Χρόνια μετά το "τέλος της ιστορίας".....

Ρίξτε μια ματιά στο κείμενο που μας σταλθηκε από το ΝΑΡ:
20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ «τέλος της ιστορίας»
επανατίθεται το ιστορικό δίλημμα:
σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Στις 9 Νοεμβρίου, οι κυρίαρχοι του κόσμου θα «γιορτάσουν» τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, που συμβολίζει την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και το πολυπόθητο για το παγκόσμιο κεφάλαιο «τέλος της ιστορίας».

Η φιέστα που ετοιμάζει η δεξιά καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ, με προσκεκλημένους όλους τους πρωταγωνιστές του 1989-1990, τον Γκορμπατσόφ και τον Κολ, τον Μπους και τον Λεχ Βαλέσα, αλλά και όλο το σημερινό πολιτικό προσωπικό του αστικού συνασπισμού εξουσίας, θέλει να δώσει το μήνυμα της νίκης της αγοράς, της δυτικής αστικής δημοκρατίας. Οι γιορτές τους όμως δεν είναι τόσο «χαρούμενες» όσο παρουσιάζονται!
Όλα έχουν αλλάξει. Υπό άλλες συνθήκες το 2009 θα ήταν εορταστική χρονιά για τους άρχοντες τους κόσμου. Όμως στο επίκεντρο της συζήτησης είναι η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού, τα καταστροφικά του αδιέξοδα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, τη φύση, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό.
Οι χιλιάδες εργάτες της Opel που πλήττονται από την κρίση διαδηλώνουν στους δρόμους των γερμανικών πόλεων, χωρίς να δίνουν και μεγάλη σημασία για τις φιέστες της «νίκης της αγοράς» μπροστά στην πύλη του Βρανδεμβούργου. Ο συμβολισμός είναι χαρακτηριστικός!
Σήμερα, όσο ποτέ, επανατίθεται το ιστορικό δίλημμα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα; Η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι, η πάλη της εργαζόμενης πλειοψηφίας ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, για την κοινωνική απελευθέρωση. Η επαναθεμελίωση της κομμουνιστικής απελευθερωτικής θεωρίας και πρακτικής στο σήμερα.
Οι εχθροί του εργατικού κινήματος στηρίζουν συχνά στη σύγκριση μεταξύ αγοράς και (ανύπαρκτου) «σοσιαλισμού» τις θεωρίες τους για το οριστικό του τέλος και την τελική του ήττα. Οι διάφοροι «φίλοι» του εργατικού κινήματος απαντούν συχνά με τη νοσταλγία για τις «παλιές καλές εποχές», πράγμα που ούτε το χθες μπορεί να ερμηνεύσει, ούτε το αύριο να φωτίσει, μα ούτε και το σήμερα να ωθήσει σε αριστερή κατεύθυνση.
Όμως σήμερα, 152 χρόνια μετά την έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, 128 χρόνια μετά την Παρισινή Κομμούνα και 82 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεν υπάρχει διακριτό, πολύ περισσότερο ισχυρό, ρεύμα στην εργατική τάξη στην ταξική και πολιτική πάλη που να βάζει ζήτημα ανατροπής της αστικής κυριαρχίας. Οι επαναστατικές ιδέες μοιάζουν εξορισμένες και νικημένες.
Παρά τις προσπάθειες, τις αντίστροφες κινήσεις και ορισμένες μερικές επιτυχίες, η εργατική τάξη του αιώνα μας δεν κατάφερε να υψωθεί μέχρι το σημείο να γίνει τάξη για τον εαυτό της. Η εργατική πολιτική, τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε μορφή, δεν κατάφερε να αυτονομηθεί, να διασπαστεί τελικά από την αστική πολιτική, παρά το ότι ορισμένες φορές επιχείρησε κάτι τέτοιο και για μια ορισμένη περίοδο το κατάφερε (Κομμούνα, Οκτώβρης, Ισπανία 1936 κ.ά.)
Αυτό το συμπέρασμα αποτελεί την κατάληξη προφανώς μιας ολόκληρης διαδρομής και αφορά δυστυχώς όχι μόνο το «ορθόδοξο» κομμουνιστικό κίνημα ή τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και κάποιες εναλλακτικές φωνές που ακούστηκαν.
Οι απόπειρες κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και ανασύστασης της εργατικής πολιτικής στη νέα εποχή του καπιταλισμού δεν μπορούν παρά να επιχειρήσουν την αποτίμηση της εμπειρίας του προηγούμενου εργατικού κινήματος, τόσο στις χώρες που εμφανίστηκαν ως σοσιαλιστικές όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Προφανώς, δεν πρόκειται για ιστοριογραφία, ούτε απλώς για εκτίμηση του παρελθόντος. Πρόκειται για μια ανασύσταση της εμπειρίας, της γνώσης του παρελθόντος από την πολιτική και θεωρητική σκοπιά του σήμερα και του αύριο.
Ο κομμουνισμός για μας είναι η κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων όχι μόνο στο παρόν μα και στο μέλλον και στο παρελθόν. Όσον αφορά το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος, πρέπει να προσπαθήσει κανείς πολύ για να βρει την ουσία, κάτω από ολόκληρες στρώσεις λαθολογίας και διαστρέβλωσης του εκφυλισμένου εργατικού κινήματος.
Προφανώς, στεκόμαστε με άπειρο σεβασμό στις εξαιρετικές προσπάθειες εκατομμυρίων και εκατομμυρίων εργατών, νέων, καθόλου «απλών» ανθρώπων να υψωθούν σε συνειδητά επαναστατικά υποκείμενα, αμφισβητώντας και ανατρέποντας την καταπιεστική εξουσία. Το επαναστατικό κίνημα του αιώνα μας (και του προηγούμενου) είναι γεμάτο από γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους που, με τον ανιδιοτελή επαναστατικό τους αγώνα, όχι μόνο ταρακούνησαν την ιστορία, αλλά έδωσαν νέο πλουσιότερο περιεχόμενο στην έννοια του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Δεν περιφρονούμε τα κινήματα του παρελθόντος, θεωρούμε και δική μας ιστορία την αντιφατική ιστορία του εργατικού κινήματος - ειδικά τις προσπάθειες της επαναστατικής πτέρυγας. Θέλουμε όμως, υπερβαίνοντας κριτικά τα χαρακτηριστικά τους, να περάσουμε σε μια νέα ποιότητα.
Αντιμετωπίζουμε την όποια αναφορά στην ιστορία του εργατικού κινήματος από τη σκοπιά της επαναστατικής δράσης στο σήμερα.
Η επανάσταση και ο σοσιαλισμός να κατεβούν από το «εικονοστάσι» των άψυχων προγραμμάτων να ξαναγίνουν άμεσο πολιτικό σύνθημα. Ο «τελικός σκοπός», ο κομμουνισμός, να ξαναγίνει σημείο αναφοράς και δράσης.