Όλοι εναντίων όλων.

 

Η ακολουθούμενη πολιτική έχει ως στόχο να μας θέτει όλους σε μια διαδικασία να αναζητάμε τον εχθρό ανάμεσά μας, όταν ο εχθρός είναι εκεί έξω και αλωνίζει. Το έγραψα, ξανά, πριν λίγες ημέρες και επιμένω ότι το πρόβλημα δεν είναι η διαμάχη μεταξύ επαγγελματικών ή άλλων τάξεων.

Το πρόβλημα είναι να δούμε κατάματα αυτό που συμβαίνει γύρω μας και κυρίως να έχουμε εκείνο το κριτήριο ή τα κριτήρια , ώστε να μπορούμε να αναλύσουμε τις εφαρμοζόμενες πολιτικές

Το τελευταίο χρονικό διάστημα μιλάμε πολύ για τους δημοσίους υπαλλήλους και για την τύχη τους, όταν γύρω μας υπάρχουν εκατομμύρια εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που κυριολεκτικά περνάνε τα πάνδεινα για ένα ξεροκόμματο και πλέον και ανασφάλιστοι.

Οι αντεργατικοί νόμοι που έχουν πλέον τεθεί σε ισχύ στη χώρα μας, έχουν δώσει και  το επίσημο άλλοθι στους εργοδότες να απολύουν χωρίς αποζημιώσεις, να μειώνουν μισθούς εν ονόματι της κρίσης, να απασχολούν με μπλοκάκι, να κοινοποιούν στους εργαζόμενους εκ περιτροπής εργασία(μία ή δυο μέρες την εβδομάδα),  να αλλάζουν την νομική σύσταση της εταιρίας τους , ώστε να μην έχουν περιουσιακά στοιχεία,  να απειλούν και να εκφοβίζουν καθημερινά τους εργαζόμενους με το δέλεαρ το πόσο τυχεροί θα πρέπει να αισθάνονται οι εργαζόμενοι που έχουν εργασία και δεν ανήκουν στην ατέλειωτη λίστα των ανέργων.

Από την άλλη, οι έλληνες ως απολιθωμένα απομεινάρια ενός πρόσφατου παρελθόντος ευημερίας, κινούνται μεταξύ μιας ανόητης αισιοδοξίας( ένα κακό όνειρο ζούμε και όταν θα ξυπνήσουμε όλα θα είναι όπως πριν )  και μιας ηττοπάθειας ότι τίποτα δεν αλλάζει (οι απεργίες είναι το βούτυρο στο ψωμί κράτους και εργοδοτών ενώ  οι πιο δυναμικές κινητοποιήσεις καταπνίγονται )

Και τώρα τι γίνεται; Πώς συνεχίζουμε;

Πολλοί υποστηρίζουν ότι χάσαμε το δρόμο μας. Μα ο δρόμος δεν είναι προορισμός, αλλά δισταγμός. Ο δρόμος είναι αυτός που χάραξε ο κάθε εξουσιαστής  μας , απ όπου κι αν προέρχεται , από όποιο  πολιτικό ή κομματικό σχηματισμό.

Η δύναμη της αδράνειας   στην  οποία έχουμε περιπέσει,  μπορεί αρχικά να μοιάζει με πηγή τω ν δεινών μας, αλλά μπορεί να μετουσιωθεί σε εξαιρετική πηγή ενέργειας, με την προϋπόθεση ότι όσο βρισκόμαστε σε αδράνεια συλλέγουμε την πολυπόθητη ζωογόνο  ενέργεια, που θα μας δώσει τη δυναμική να ορίσουμε εμείς τον προορισμό μας και να τον επιβάλλουμε ανατρέποντας όλα όσα αποφάσισαν άλλοι χωρίς εμάς για μας.

Κλείνω με μια φράση του Κάφκα «Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε»