Σχόλιο για την πράσινη ανάπτυξη...

Ρίξτε μια ματιά σε ένα κείμενο που μας στείλανε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το κείμενο σχετίζεται με την πράσινη ανάπτυξη, την οικολογία, την κοινωνική οικονομία κλπ. Τα σχόλια δικά σας..
ΣΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ……………………………..
Το περιβάλλον θα συνεχίσει να καταστρέφεται, όποιο χρώμα και αν έχει ο καπιταλισμός και τα παράγωγά του και για όσα χρόνια θα είναι το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο.
Η φωτιά της κρίσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος επεκτείνεται, και έχει ήδη μετατραπεί σε ύφεση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Όλα δείχνουν ότι τα φαινόμενα της κρίσης θα ενταθούν, σηματοδοτώντας την χρεοκοπία της αντιδραστικής πολιτικής που ακολούθησαν όλες οι νεοφιλελεύθερες ή σοσιαλφιλελεύθερες κυβερνήσεις στον καπιταλιστικό κόσμο τα τελευταία 20 χρόνια.

Oργισμένοι πολίτες σ’ όλο τον κόσμο τα βάζουν με τις κυβερνήσεις τους, τους τραπεζίτες, τις διάφορες ελίτ και τα ποικίλα κέντρα εξουσίας, και αξιολογούν με συντριπτικό ποσοστό το καπιταλιστικό σύστημα ως άδικο. Ένα χρώμα, το πράσινο, προβάλλεται κατά κόρον ως «η μοναδική» λύση για όλη την ανθρωπότητα.

Πράσινη οικονομία, πράσινη ανάπτυξη, πράσινη ιδεολογία, πράσινη ενέργεια, πράσινο χρήμα, πράσινα κτίρια, πράσινη αγορά, πράσινο καπιταλισμό, πράσινους φόρους, πράσινες επενδύσεις, πράσινη μεταρρύθμιση, πράσινες θέσεις εργασίας, πράσινη σωτηρία κ.ο.κ. κατακλύζουν διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ, δίνοντας την αίσθηση ότι η αποτροπή της κλιματικής καταστροφής είναι εύκολη υπόθεση και, κυρίως, συμφέρουσα.

Από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, τον Ευρωπαίο Επίτροπο για το Περιβάλλον και τον Ομπάμα, ως τον Γιωργάκη, τον Αλέκο και τον Τρεμόπουλο, ο οικο-καπιταλισμός τύπου Άλαν Γκορ είναι το νέο πρόσταγμα για κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και βιομηχανίες. Συμπαραστάτες τους στην «άμεση ανάγκη οικολογικής στροφής προς την πράσινη οικονομία» είναι και κάθε ΜΚΟ που ασχολείται με το περιβάλλον, κάθε δημοσιογράφος ή διανοούμενος που για κάποιο λόγο αισθάνεται «προοδευτικός», κάθε νεωτεριστής επιχειρηματίας που βλέπει το μέλλον της οικονομίας στο πλαίσιο της πράσινης επιχειρηματικότητας και την οικολογία ως ασφαλή μακροοικονομικό παράγοντα.

Είναι όμως η πράσινη οικονομία απλώς μια υπόθεση της παγκόσμιας αγοράς και της μεταρρύθμισης του καπιταλισμού; Θα καταφέρει ο αχαλίνωτος καπιταλισμός να μετουσιώσει την έντονη κριτική που δέχεται τον τελευταίο καιρό σε αποδοτικό νεωτερισμό με πράσινα χαρακτηριστικά, που θα του δώσει μια τέτοια ώθηση ώστε να σωθούν μαζί του και οι παγετώνες που λιώνουν, τα είδη που εξαφανίζονται, ο αέρας που μολύνεται και τα δάση που αποψιλώνονται; Ακόμη όμως και να υπάρξει η «πράσινη σωτηρία», ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ότι τελικά η πράσινη ευημερία και ανάπτυξη δεν θα εξακολουθήσουν να κατανέμονται με άδικο τρόπο όχι μόνο ανάμεσα στα έθνη, αλλά και μέσα σε κάθε έθνος;

Μέσα στις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουμε δει δραματικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη, λιώσιμο των πάγων στους πόλους, συχνά ακραία καιρικά φαινόμενα, ερημοποίηση μεγάλων ζωνών του πλανήτη, δραματική μείωση της βιοποικιλότητας. Η φυσική ισορροπία έχει κλονιστεί ως αποτέλεσμα της συνεχούς αύξησης των εκπομπών αέριων ρύπων που εντείνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση του κλίματος.

Πραγματικός ένοχος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, όπου τα πάντα παράγονται για να πωληθούν, με διαρκή καταλήστευση της φύσης και της ανθρώπινης εργασίας, καθώς και η διαρκής επιδίωξη μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους και τα συνακόλουθα τους, όπως η φρενήρης παραγωγή τεχνητών «αναγκών» και άχρηστων προϊόντων συνοδευόμενη από την καταναλωτική μανία στον «ανεπτυγμένο» κόσμο.

Η περιβαλλοντική κρίση είναι στενά συνδεδεμένη με την οικονομική κρίση και το κοινωνικό ζήτημα. Θα συνεχίσει να υφίσταται και να επιδεινώνεται όσο παραμένει άθικτη η «καρδιά» του ζητήματος, η οποία δεν είναι άλλη από το σημερινό μοντέλο παραγωγής, οικονομικής δραστηριότητας, ζωής και κατανάλωσης στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, πυρήνας του οποίου είναι ο ολοκληρωτικός σφετερισμός της φύσης και η εκμετάλλευση της εργασίας για την αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απάντηση στον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής δεν μπορεί να συγκροτήσει μια διαχειριστική οικολογική προσέγγιση που αδυνατεί να προχωρήσει πέρα από την υιοθέτηση μιας ατομικής στάσης απέναντι στο περιβαλλοντικό ζήτημα. Αποτελεί αποπροσανατολιστική ουτοπία η αναζήτηση μιας ανάπτυξης «φιλικής» προς το περιβάλλον, η οποία δεν κάνει κάτι πέρα από το να εκμεταλλεύεται κερδοφόρα τις περιβαλλοντικές ανησυχίες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι ιδεαλισμός ή/και υποκρισία να πιστεύει κανείς ότι ένας τρόπος παραγωγής βασισμένος στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργατικής δύναμης ως φυσικού πόρου, θα μπορούσε να γεννήσει μια κοινωνική συνείδηση που σέβεται τους φυσικούς πόρους και γενικότερα, τη φύση. Σε ένα σύστημα γενικευμένης παραγωγής εμπορευμάτων, η κυρίαρχη ιδεολογία απέναντι στη φύση είναι αναγκαστικά η ιδεολογία της αγοράς, που αντιμετωπίζει τη φύση ως εξωτερική δεξαμενή πόρων προς λεηλασία χωρίς καμιά έγνοια για το αύριο.
Για να αντιμετωπιστεί η απειλή της κλιματικής αλλαγής, η λύση πρέπει να είναι αφενός «βαθιά», δηλαδή να αλλάξει ο τρόπος παραγωγής, το περιεχόμενο και το αντικείμενό του και αφετέρου «διεθνής», διότι μιλάμε κυριολεκτικά για πλανητικό πρόβλημα