Δεχόμαστε επίθεση…

Αυτή τη φορά δεν είναι από κερδοσκόπους και λοιπά εξωγενή τρωκτικά του συστήματος του οποίου όπως φαίνεται είμαστε δέσμιοι. Η επίθεση γίνεται εκ των έσω… Συντονισμένη επίθεση στα χρόνια εργατικά κεκτημένα δεκαετιών δεχόμαστε τις τελευταίες ημέρες με την απειλή της απώλειάς τους σε μια μόνο στιγμή.
Τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, το επίδομα αδείας και λοιπά άλλα επιδόματα αποτελούν επί της ουσίας κομμάτι του ιδιαιτέρως χαμηλού βασικού μισθού των εργαζομένων τα οποία για να μην προσαρτηθούν εκεί υπολογίζονται εξωτερικά. Να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν και νομίζουμε πως μιλάμε για κάποια μυστήρια προνόμια. Στις περισσότερες των περιπτώσεων πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως έχουμε να κάνουμε με περικοπή του βασικού μισθού.

Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι μισθοί και τα επιδόματα είναι πραγματικά μεγάλα και εκεί θα πρέπει να εστιαστούν οι όποιες διορθωτικές κινήσεις ώστε να εξομαλυνθεί η κατάσταση μέσα από την εφαρμογή ενός ενιαίου μισθολογίου, γεγονός που αποτελεί και πάγιο αίτημα των εργαζομένων. Αλλά όντας στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού δεν θα έπρεπε να περιμένουμε και μεγάλη προσήλωση στη λογική.
Η επίθεση αυτή γίνεται με χρήση όλων των επικοινωνιακών (καπνογόνων) μέσων που πλέον είναι φραγκοδίφραγκο των πολιτικών, των κομμάτων, των επικοινωνιολόγων τους και των ΜΜΕ τους. Εσκεμμένα λοιπόν ξεκινά μια διαρροή για την περικοπή του 14ου μισθού ή του 10% των επιδομάτων, ή για την ανεργία που θα φτάσει στο 30% κλπ. ξεκινά λοιπόν ένα τρελό κουτσομπολιό από τα κανάλια προς την κοινωνία, δημιουργείται ένα κλίμα πανικού και τρομοκρατίας για κάτι που επί της ουσίας δεν ισχύει (ακόμη…). Αποτέλεσμα αυτού είναι η βολιδοσκόπηση της ποσότητας αίματος που μπορεί να αφαιμαχθεί με το ελάχιστο δυνατό κόστος από τον τρομοκρατημένο (από τον πόλεμο που δέχεται)– σοκαρισμένο (από την αβεβαιότητα και την κινδυνολογία )– αποβλακωμένο (από το διαρκές TV μπίρι – μπίρι ) πολίτη. Ταυτόχρονα η αγωνία για τη κίνηση με το μικρότερο πολιτικό κόστος έχει και μια άλλη παράμετρο αυτή της εξωτερικής επιτήρησης, άρα και της «επιβολής» των μέτρων από τον μπαμπούλα Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον οποίο μπαμπούλα βέβαια τον χειρίστηκαν αναλόγως και αντιστοίχως όλοι οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις που πέρασαν, χρεώνοντας εκεί ότι δυσάρεστο φορτωνόταν στην καμπούρα του Έλληνα, και πιστώνοντας αντίστοιχα για λογαριασμό τους ευνοϊκές ρυθμίσεις για τη χώρα μας. Δημιούργησαν έτσι ένα άτυπο λογαριασμό εντυπώσεων (ή πολιτικού κόστους). Οπότε πάλι καθαροί είμαστε… παιδιά δεν φταίμε εμείς… άλλοι βάζουν τα μέτρα… μα θα τρελαθούμε επιτέλους?? (θα πηδηχτώ από το παράθυρο...)
Έλεος πια…. Θα πρέπει να σηκωθούμε σιγά σιγά από την ήσυχη γωνιά μας και να αντιδράσουμε… οι συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις που σχεδιάζονται (μην ξεχνιόμαστε η πρώτη είναι πολύ σύντομα... την Τετάρτη που μας έρχεται… ) είναι το ελάχιστο από αυτά που πρέπει να γίνουν. Η αντίδραση θα πρέπει να είναι μαζική και συντονισμένη και για να γίνει αυτό θα πρέπει όλοι να συμβάλλουμε καταρχήν στο σχεδιασμό και την διαμόρφωσή της μέσα από τη συμμετοχή σε μαζικές συζητήσεις και συνεχή διαβούλευση (με στόχο τη συντονισμένη αντίδραση και γιατί όχι τη διαμόρφωση ενός νέου εργατικού κινήματος όπως πολλοί πλέον λένε, θεωρώντας πως οι συνδικαλιστές μας αλλώνονται και διαφθείρονται με εξαιρετική ευκολία από το σύστημα, χάνοντας την επαφή με τη βάση, την οποία υποτίθεται εκφράζουν)… άλλος τρόπος δεν υπάρχει…. η λύση θα έρθει από κάτω και μόνο… αλλιώς κλάψτα Harry..