Πολιτικοί και εντιμότητα

Πολιτική και εντιμότητα είναι δύο έννοιες οι οποίες λογικά θα έπρεπε να είναι συνυφασμένες η μία με την άλλη, αλληλοσυμπληρούμενες και αλληλοσυντηρούμενες. Επειδή όμως δεν ζούμε σε εποχή που η λογική είναι η κυρίαρχη δύναμη, (αντ αυτού θα πρέπει ακόμη και το αυτονόητο να το διεκδικούμε με κόπους και θυσίες) έτσι λοιπόν και με τη σχέση της πολιτικής με την εντιμότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε. Στην επικαιρότητα περιδιαβαίνουν συνεχώς περιπτώσεις σκανδάλων, χρηματισμού και διαφθοράς, ενώ σε επίσημες αναφορές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σε διάφορες έρευνες το ζήτημα της διαφθοράς εμφανίζεται να είναι ένα από τα δομικά προβλήματα της πολιτικής μας ζωής, της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης.

Βιώνουμε καταστάσεις σε επίπεδο χώρας που θέτουν σε αβεβαιότητα το μέλλον μας, αλλά ακόμη και σε τόσο κρίσιμες στιγμές το διαβρωμένο σκηνικό δεν φαίνεται να απειλείται άμεσα, διότι οι όποιες ανησυχίες και συγκρούσεις είναι επιφανειακές και εξαντλούνται σε επικοινωνιακά ψεκάσματα, και παιχνίδια τακτικής. Το πλέον ανησυχητικό είναι πως ο πολίτης μοιάζει αμέτοχος και ανίσχυρος να αντιδράσει. Αντί να ενισχύονται η συλλογικότητες, όσο το παιχνίδι γίνεται όλο και σκληρότερο τόσο πιο απομονωμένοι φαίνονται οι πολίτες.
Το αξιακό πλαίσιο της εποχής μας φαίνεται πολύ φτωχό για να επιβάλει συνθηκες δικαίου και ισορροπίας, ενώ η πλήρης νομιμοποίηση της προσπάθειας για την κατάκτηση πλούτου, σε ηθικό και πρακτικό επίπεδο σε συνδυασμό με την αδυναμία των μηχανισμών ελέγχου να παρέμβουν φαίνεται πως έχουν οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο. Το μοτίβο αυτό περιγράφει και τη διαφορετικότητα της Ελληνικής πραγματικότητας στην αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης με την εφαρμογή νεοκευνσιανικών πρακτικών, γιατί σαν χώρα δεν έχουμε μόνο προβλήματα που απορρέουν από αυτή καθαυτή την κρίση, αλλά πολλά και κρίσιμα δομικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Η ευθύνη επιμερίζεται σε όλους μας. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στο μερίδιο που αντιστοιχεί στους πολιτικούς μας γιατί δεν μπορώ να φανταστώ την ισχύ της δύναμης που οδηγεί κάποιον να μπαίνει στο κυνήγι του χρήματος παράλληλα με τη διαδικασία υλοποίησης του οράματος των πολιτών – ψηφοφόρων του. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μη κάτσει κάποιος να δουλέψει στο όνομα των συμπολιτών του και του τόπου που εκπροσωπεί ανταποδίδοντας την τιμή που του έγινε. Δηλαδή είναι πιο σημαντικό να «παντελωνιάσεις» μερικά χιλιάρικα ή εκατομμύρια, ενώ σου δίνεται η δυνατότητα να εργαστείς για τους συνανθρώπους σου, για το μέλλον του τόπου και των νέων, για να κάνεις τη ζωή όλων καλύτερη? Φτάσαμε στο σημείο να χρησιμοποιούμε τους όρους και τους νόμους της αγοράς για να ερμηνεύσουμε τη ζωή και τα όνειρά μας. Γίνεται πχ ένα έργο, μια επένδυση και ο ανάδοχος λογικά προϋπολογίζει και μια προμήθεια για τον Χ εμπλεκόμενο πολιτικό άντρα και όλα είναι λογικά αφού έτσι λειτουργεί η αγορά και ποιος να τον κατηγορήσει τον εμπλεκόμενο? Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Μπράβο το αλάνι, ήταν μάγκας και τα πήρε. Δηλαδή να το παίξει ιεραπόστολος να τον πούν και μ…..α? Πως κάποιος που του δίνεται η ευκαιρία να προσφέρει στους συνανθρώπους του, να…. να… να…. πέφτει τελικά στη λούμπα και παρατάει ότι εκπροσωπεί τέλος πάντων και αντί να κάθεται να δουλέψει για τον τόπο του αρχίζει και κάνει μπίσνες με εκατομμύρια.
Και δεν λέω ότι κάνει κάτι παράνομα (λέμε τώρα…). Έστω ότι όλα είναι νόμιμα. Τι όμως τον νομιμοποιεί στη συνείδηση των πολιτών (δεν τολμάω να μιλήσω για τη δικιά του) να προτάσσει τη μπίσνα σαν πρώτο μέλημα? Και γιατί να το κάνει στο κάτω κάτω της γραφής? Δεν είσαι ρε φίλε δήμαρχος, νομάρχης, βουλευτής, πολιτικός, πολιτευτής τι είσαι? Ο Αμπράμοβιτς είσαι να πας να κάνεις μπίσνες στα βαλκάνια? Γιατί αν λειτουργεί έτσι Αυτός τι να κάνουν οι άλλοι…. Έτσι γενικά μιλάω.